Al 2 maanden weg

Ondertussen zit ik al 2 maanden in Ecuador en volgens ons afs-boekje zou ik midden in m’n cultuurshock zitten. En ja dat klopt natuurlijk wel, want ik ben me nu vol op aan het aanpassen aan al de gewoontes van dit land. Ik zal een beetje proberen op te sommen waar aan ik al gewend ben geraakt, en waar ik nog een beetje moeite mee heb.

Ik ben al gewend geraakt aan:

• De hoeveelheden rijst ze hier eten. In het begin kreeg ik dit nooit op en moest altijd wat laten liggen, maar ondertussen eet ik altijd m’n bord leeg.
• De manier hoe ze hier eten; enkel met een lepel en dus het vlees neem je gewoon in je hand. Eerst vroeg ik altijd een mes erbij, maar nu hoeft dat niet meer J
• Dat ze hier altijd frisdrank drinken, en in het begin vroeg ik altijd water omdat ik niks anders gewend was, maar nu boeit het me niet meer en drink ik gewoon wat ze me geven.
• Overal waar je gaat zijn verkopers. De stad, het strand, zelfs in school zijn er wel mensen die dingen aan je willen verkopen. Vooral aan rode lichten kom je er veel tegen en in school zijn het de leerlingen of leraren zelf die voedsel of juwelen bijvoorbeeld verkopen.
• Het verkeer. Ik kijk niet meer heel de tijd mee op de weg en ik schrik me niet meer kapot als ik een auto hoor toeteren.
• Iedere dag onder de koude douche staan, hoewel het ’s ochtends toch nog altijd nog even schrikken is.
• Zoals in België vooral veel straatkatten zijn, zijn het hier straathonden die overheersen. En dus een hond zien lopen zonder baasje op straat is dus meer als normaal.
• Het feit dat het hier iedere dag donker word rond zes uur, & als ik dus nog buiten wil gaan lopen dit voor deze tijd moet doen (want als het donker is, is het te gevaarlijk).
• De hitte, hoewel het nu nog steeds het ‘koude seizoen’ is, met gemiddeld temperatuur van 30 graden iedere dag. Binnen paar maanden begint het regen seizoen en dan wordt het alleen maar warmer en vochtiger. Dus ben eens benieuwd. Maar in het begin kon ik hier echt niet met lange broek rondlopen en dus enkel met shortjes, waardoor ik altijd aangestaard werd omdat ik nogal lange benen heb, dus ik ben blij dat ik nu ook in de hitte lange broeken kan dragen.

Waar ik nog moeite mee heb:

• Het feit dat ze hier niet plannen of niet zeggen wat er allemaal op de planning staat. Ik heb al heel vaak thuis gezeten met de gedachte dat we niks te doen hadden die dag, als opeens m’n gastmama zegt: vamos niños. En ik dus opeens ergens naar toe ga, zonder te weten waarheen, hoelang, wanneer we terugkomen, wat we daarna gaan doen.. En het grappige is dat m’n broers en zus dat ook allemaal niet weten, maar het maakt hun ook allemaal niks uit. Ik krijg altijd het antwoord: weet ik niet, als ik vraag waar we naar toe gaan, waarom, hoelang... M’n zus wordt dan ook een beetje gek van al m’n vragen altijd.
• Het feit dat je hier niemand mag vertrouwen. Bijvoorbeeld m’n ouders hebben het er altijd moeilijk mee als ik iets wil gaan doen met iemand waarvan zij de ouders niet kennen, want zo weet je niet of het een goed of kwaad persoon is. Ik mag ook geen gele taxi of bus nemen, maar dat is meer begrijpelijk, want stelen en kidnappingen komen hier veel voor.  Ook mag ik  niet alleen op straat lopen, te gevaarlijk in deze grote stad.
• De ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Ecuador is echt nog een machocultuur. De papa is nog altijd de baas des huizes en de mama is er voor de opvoeding van de kinderen. Een ander voorbeeld is bij de jongeren en het uitgaan. Jongens mogen uitgaan wanneer en tot hoelaat ze willen, terwijl meisjes strenger behandeld worden. Maar dat komt misschien ook weer omdat het hier zo onveilig is en de meisjes dus meer beschermd moeten worden.
• Dat hier alles voor je wordt gedaan. Bijvoorbeeld als je gaat tanken moet je gewoon je raam open doen en zeggen wat je wilt (tanken is hier ook ongelooflijk goedkoop), of als je je inkopen gaat doen loopt er iemand met je winkelkarretje tot aan je auto om ze er dan in te leggen. Ik vind het nog altijd gek om het te zien :p
• Dat ik in het weekend nooit thuis ben, en dus niet vaak rustig gewoon in de zetel kan ‘hengen’ zoals ik in België graag wel op zondag deed. Ik ga hier iedere zondag heel de dag naar de familie, wat natuurlijk heel gezellig is. Maar er is altijd heel veel volk, heel veel lawaai, en uiteindelijk doe je niks en is het altijd hetzelfde. Gewoon in de zetel zitten en kijken naar kinderprogramma’s of boven op bed wat slapen. Maar begrijp me niet verkeerd, m’n familie zijn echt lieve lieve mensen.
• Ik heb hier niet zoveel vrijheid zoals ik in België had. Gaan en staan waar ik wil is hier niet mogelijk, met de reden  wat hierboven eigenlijk al vermeld staan; het is te gevaarlijk, ouders zijn strenger omdat ik een meisje ben, en ik woon heel erg afgelegen van alles. Maar ik heb niet te zeuren, het is gewoon anders, maar daarvoor ben ik hier eh :D
• Vriendschappen zijn hier anders als in België. Latino’s staan er om bekend dat ze nogal al lui zijn en ze doen dus ook niet al te veel moeite om hechte relaties te onderhouden. Maar m’n vrienden en vriendinnen op school zijn natuurlijk wel super lief en leuk.

Maar zoals ik al vermeld heb, ik heb niet te klagen. Dat dingen hier anders zijn wist ik ook op voorhand, en dat is heel het doel waarom ik hier ben. En ik ben er ook van overtuigd dat ik binnen enkele maanden aan alles gewend zal zijn.

De afgelopen week heb ik niet zo heel veel gedaan. Enkel school en in het weekend wat afspreken met die van AFS. Vorige zaterdag ben ik naar Halloweenfeestje van m’n school geweest. En ja tuurlijk in verkleedkleren, en zij die me kennen weten hoe graag ik me verkleed. Het was dus super leuk J

Ik kan ook melden dat ik eindelijk een hobby heb gevonden. Sinds vorige week ben ik lid van de volleybalclub van m’n school. En ik train 3 keer per week een anderhalf uur na school. Zweten gegarandeerd dus. Maar het is wel heel fijn en een goede kans om nog meer mensen te leren kennen. En sporten kan hier nooit kwaad, aangezien ik de kilootjes zie toenemen haha :D

Morgen vertrek ik naar Quito samen met m’n mama, m’n zus, en m’n jongste broer voor het concert van Justin Bieber, waar m’n zus diehard fan van is, en ondertussen bezoek ik wat de hoofdstad van Ecuador. Heb er zin in :d

En als ik terug ben zal ik verslag uitbrengen hoe het was.

Tot dan!

Knuffel van Kate